هوا سرد بود انگار زمستان یادش افتاده که خودش را نشان بدهد. باد سردی می وزید . آسمان دلش گرفته بود

و شروع کرد به بارش باران،باد را با چنان سرعتی همراه باران فرستاد که مثل سیلی خیس و محکم به صورت

عابرانی که در حال عبور از خیابان بودند می کوبید.صدای گریه ها قطع نمی شد ارام و زیر. دل اسمان به حالشان

سوخت اخر مگر می شود دخترانی که برای پدر می گیرند را زیر باران سیل اسا دید. اسمان گفت همان چشمهای

شما می گرید کافیست. باران را قطع کرد تا دختران بر مزار پدر بنشینن و با او وداع کنند.

دورتر ایستاده بودم و به خاطراتی که از کودکی داشتم فکر می کردم هیچ خاطره بدی از متوفی نداشتم هر چه بود

خنده بود و احترام . باورش برایم سخت بود که چنان مردی در گوری سرد در حال اماده شدن برای رفتن به دیار

باقیست. خاک سرد را روی جسم سردش ریختند و صدای زجه دخترانش بلند و بلندتر . قلبم فشرده بود

دیگر نیست که برای دخترانش نگران باشد .

رفتم به سمتشان دختر بزرگش کت پدر را پوشیده بود و تمام صورتش خونین بود. دختری که بعد از فوت پسر

نوجوانش شانه پدر تکیه گاه گریه هایش بود.پدر بزرگ را کنار نوه نوجوان به خاک سپردن .همسرش با چشمانی

سرد و بی فروغ نگاهم کرد حال مادر را پرسید، در این شرایط به یاد مادرم بود. برایش صبر ارزو کردم و طول عمر.

تنها شده بود حتی با وجود فرزندانش تنها شده بود. زنی که چهل سال با مردش زندگی کرده بود الان بر

مزار شوهرش نشسته و بانگاهی مات به اطرافش نگاه می کند. رفتم سمت خواهر بزرگ متوفی،

مرا در اغوش گرفت و گفت حلالش کنید .با صدای بغض الود گفتم، حلالش باشد مرد خوبی بود .

از همه مهمتر برای بچه هایش پدر خوبی بود.

اخر، عمویم بود...

دیدمت چقدر فرتوت شده ای. افتاده و خمیده . باورش برایم سخت بود. پیش خود گمان می کردم درست

است موهایت سفید شده ولی همچنان صاف و عصا قورت داده ای. ولی انگار فراموش کرده بودم که دست

روزگار به پشت تو هم خورده .

فراموش کرده بودم که ممکن است تو هم پیر شده باشی. بین جمعیت چشمم به صورتت افتاد،

نشناختمت. گفتم لابد فامیلی شبیه تو است. ولی وقتی دوباره دیدمت چشمهایم خشک شد. شناختمت.

نگاهم کردی چیزی برای گفتن نداشتم. رویم را چرخاندم و گریستم. برایم غریبه بودی،

غریبه ای که نگاهم می کرد

غریبه ای که اشنا بود، ولی غریبه بود.

سلام روز قشنگتون بخیر و خوشی دختران زیبای ایران زمین

دیروز وقتی وارد شرکت شدم نگهبان شرکتمون اومد سمتم تا با تب سنجش دمای بدنمون ثبت کنه دستمامو بردم بالا گفتم من تسلیمم خواهش میکنم منو نکش . خندید گفت هر چی پول داری بده تا نکشمت، خلاصه با خنده از خوان نگهبانی رد شدم داشتم فکر می کردم عجب اوضاعی شده ها بمونی خونه پول نداری ، افسرده میشی در عوض در امانی . بری سرکار پول داری ولی استرس هم داری که مبادا خدای نکرده این ویروس منحوس یهو خفتت کنه . تازه سرکار رفتن کلی دنگ و فنگ هم داره باید کلی وسایل حفاظت فردی و استفاده کنی ، مثل تب سنج ، ماسک و دستکش و شیلد یا محافظ صورت و استفاده از محلول ضدعفونی کننده  ،کاور کفش ،ثبت ضربان قلب و اکسیژن خون و ... نفسم بند اومد چقدرم زیادن. تازه بعد از رد شدن از این مراحل وقتی وارد قسمت اداری میشی یک تفنگ کم داری که با یه سارق مسلح اشتباه بگیرنت . وقتی هم کاور کفش می پوشی انگار توی سرت صدای خوردن چیپس میاد خرچ خرچ . فکر کنید هر روز و هر دقیقه این صدا توی گوشت باشه انگار توی یه سلول انفردی هستی و مجبوری این الودگی صوتی و تحمل کنی . البته ، اگه این صدا باعث میشه که کرونا سمتم نیاد حاضرم با جون و دل گوش کنم .

حالا می مونه رعایت کردن فاصله گذاری که برای این کلی خندیدیم ما همکاری داریم که وقتی میخواد باهات حرف بزنه انگار می خواد درگوشی یه چیزی بگه . از قضا میخواست موردی رو به یکی دیگه از همکارا تعریف کنه رفت سمت گوش همکارمون  بنده خدا طرف مقابلش  یک قدم رفت عقب همکار ما می گفت صبر کن تا بگم برات طرفش یه قدم می رفت عقب اخرش صدای اون بنده خدا دراومد و گفت اقا حرفتو بگو. اونم میگفت خب صبر کن تا بگم .ما که شاهد این مکالمه بودیم و از خنده غش کرده بودیم گفتیم اگه ثابت سرجات نایستی تا غروب باید دنده عقب بری. چه چیزایی برامون عادی بود و الان باید بگیم یادش بخیر. 

روزگاری بدون هیچ ترسی مادر و بغل میکردیم و می بوسیدیمش الان برای رعایت و حفظ موارد ایمنی باید فقط نگاهش کنیم. امیدوارم این اوضاع هر چه زودتر تموم بشه تا ما با خیال راحت بتونیم مادر رو ببوسیم .  

روزتون زیبا